नॉस्टॅल्जिया के खातिर!

एका आठवडयापासून संवेद, कोहम, संवादिनी आदी ’दादा’मंडळींनी चालवलेला ’खो-खो’ उपक्रम नेमाने वाचतेय..हे दादा लोक जाम पार्टी-पार्टी करतात राव!
’खो-खो’मध्ये ’खो’ मिळायचे सोडाच पण आपण साधे लिंबू-टिंबू पण नाही आहोत हे पाहून मला जाम फ़णकारा आला बुवा!
असू देत...बडे लोग...बडे लोग!!!
अर्थात कशाचा कशाला काही संबंध नाही...माझं आपलं उगाचच...पण हा ’खो-खो’ माझ्या या पोस्टला कारणीभूत आहे हे नक्की!
जुन्या आठवणी...दुसरं काय असणार???
झप्पकन मागे जायला झालं...Cut to मला कविता करण्याचा आणि वाचण्याचा चस्का लागला होता त्या काळात...
प्रत्येक पानाला चमकदार पानाफ़ुलांची वेलबुट्टी..फ़ाऊंटन-पेनने सुबक अक्षरात लिहीलेल्या कविता...पन्नास एक कविता झाल्या की रेशमाच्या धाग्याने गाठीचे टाके घालून तो सेट पेटीत ठेवून द्यायचा..असे एकूण तीन सेट्स...दीडशे कविता..
आल्यागेल्यासमोर आईने अभिमानाने मिरवावं असं अत्यंत देखणं काम..
अज्ञातवासात दोन वर्षे काढल्यावर एका आठवडयापूर्वी ’खो-खो’चे निमित्त झाले आणि वहीला बघण्याचा योग आला...
ज्या कविता माझ्याकडे नाहीत त्या लिहून काढाव्यात हा उद्देश..
भरून आलं च्यायला नकळत..फ़ुलपाखरी दिवस..अल्लड वय..काही हळवं वाचलं की टचकन भरणारे डोळे...अनंत सामंतांच्या ’मितवा’च्या प्रेमात पडायचं वय!
मी लिहीलेल्या कविता प्रकाशित पण करणार होते मी...पण नंतर राहूनच गेलं...
’खो-खो’ मध्ये आतापर्यंत लिहिलेल्या बहुतेक सगळ्या कविता माझ्या या वहीत आहेत..
पण..
दोन कविता माझ्या अत्यंत आवडत्या आहेत पण त्या आतापर्यंत मला कुठेही दिसल्या नाहीत किंवा मी मिस केल्या असतील..मला इव्हन आंतरजालावर पण कुठेही संदर्भ मिळाला नाही..
इतक्या सुंदर कविता अपरिचित राहाव्यात..मला नाही पटले..
म्हणून चोंबडेगिरीच म्हणा हवं तर...करून त्या कविता इथे देण्याचा मोह नाही आवरला...

समोर कॅन्व्हास कोरा, पुढ्यात रंग....
मी उत्सुक तिच्याकडे पाहत...
तिला मी तिचे मन रंगवायला सांगितले आहे...

वाटते... आता ब्रश उचलण्याइतकाही
धीर असणार नाही तिला
ती माखत राहील रंगच रंग
विस्तारत नेईल तो रिकामा चौकोन सगळा...

रंगावर रंग... तुडुंब
जुन्या भेटीचे ते सगळे कोवळे
थरावर थर थरथरणारे...ते कोवळे...ते सोनेरी पिवळे
झिम्म काजळधारेतून लुकलुकणारे ते उजाळे....
रक्तातून धावणारे ते लाल निळे...

तिने उचलला एक हिरवा तो समुद्रतळाचा केला
आणि फ़क्त एक लहानसा ठिपका दिला
ठिपका वेडावाकडा पण जिवंत कमालीचा..
वाटले हा एकच एक आता पसरेल सर्वभर
मी एकाग्र पाहत राहिलो अवकाश त्याचा...

नंतर मात्र काहीच काढले नाही तिने...
नुसतीच हासली ...म्हणाली....
" हा तू ! बाकी सारे कधीच मिटले...
एवढेच होते मनभर झालेले...!"

-अरूणा ढेरे

निर्मितीचं एक नातं जमिनीशी आहे,
कारण
तीच आहे जन्मदात्री, सारया भविष्याची
मातीशी ईमान सांगणारे युवकांचे तांडे
प्रेरणांच्या तरफ़ांवर उद्याची क्षितीज उजळवीत
अन ओसपणाचे कोसच्या कोस तुडवीत
जेव्हा निघतील दाही दिशांनी
दरयाखोरयांमध्ये आपले नि:श्वास उतरवीत
तेव्हा ही धरित्री होईल
सुजलाम सुफ़लाम मंगलदायिनी

-बाबा आमटे

आता वही पेटीत परत जाणार नाही हे नक्की!
’खो-खो’ तर नाही..लंगडी घालून घेतली झालं..
सगळ्यांना ’आवट’ केले नाही मी???

स्पायकर...ती..आणि मानसिक द्वंद्व..!

”स्पायकर’च्या शोरूमवर तिने तिरकी नजर टाकली..
हुश्श..अजून तिकडेच आहे..
डिसप्ले विंडोमध्ये त्या टकल्या पुतळ्यावर लावलेले बाह्या वर दुमडण्यासाठी स्ट्राईप्स असलेले जांभळे शर्ट तिला मनापासून आवडले होते..
कामावरून येताना रोज शोरूमवर नजर टाकायची आणि शर्ट गेलेलं नाहीये हे पाहिलं की साई सुट्ट्यो!
गेले तीन दिवस तिचा हाच खेळ अव्याहत सुरु होता..
आज मात्र काही करून शर्ट घ्यायचेच अशा निश्चयाने ती आत शिरली..
११६०??
अर्र्र...
एखाद्या शर्टची किंमत एवढी का असावी??ती पण नेमकी मला आवडलेल्या शर्टाची???
ती प्रचंड हिरमुसली...
११६० चं एक शर्ट तर ११६० मध्ये कुर्ता-सलवार-स्ट्रोल ’मिक्स ऍंड मॅच’ चे सेटस किती???..’ज्ञानोत्सव’मध्ये पुस्तकांचं प्रदर्शन भरलेय...किती पुस्तके येतील..??
ताबडतोब डोक्यात त्रैराशिक मांडलं गेलं..
अतिशय अनिच्छेने शर्ट परत काऊंटरवर ठेवून ती दुकानाच्या बाहेर आली..
मोठ्ठा श्वास घेऊन ती घराच्या दिशेने चालायला लागली..
पाच आकडी पगार घेणारया तिला खरं ते शर्ट विकत घेणं अशक्य नव्हतंच मुळी..
यावेळी तिच्या वॉलेटमध्ये २ हजाराच्याही वर कॅश होती..
मग..??
ती एक सर्वसामान्य मध्यमवर्गीय मुलगी होती..
एकाच वस्तूवर एकाच वेळी हजार रुपये उधळणे तिला कधीच जमले नव्हतं..
तिला ते कधी शिकवलं गेलेलंच नव्हतं...
आई-वडीलांनी काडी-काडी जोडून उभा केलेला संसार तिने पाहिला होता..
पै-पै जोडून आईने तिला शिकवलेले तिने पाहिले होते..
आणि हजार काय थोडीथोडकी रक्कम आहे???
हजारचे फ़क्त ’एक’ कॅजुअल शर्ट???नाही..घेतले नाही हे बरोबरच केले मी..कॅजुअल्स मी फ़क्त वीक-एन्डसना घालणार..ते पण कधी कधीच...आणि घरी राशीवारी सुंदर कुर्ताज,जीन्स,सुंदर सुंदर ऍक्सेसरीज पडलेल्या असताना मला काय गरज आणखी एका कॅजुअल शर्टची??
गरज नसेल तर उधळपट्टी करू नये...हे तिच्या मनावर बिंबलं होतं...आणि तिला पटतही होतं...
पण..
काय होईल मी फ़क्त याच वेळी ’फ़क्त आवडलं म्हणून’ ते शर्ट विकत घेतलं तर???
अशक्य नाही आपल्याला ते...
च्यायला..किती वेळ ह्या मिडलक्लास मेंटॅलिटीने आपल्या ईच्छा मारत राहणार??
’सातच्या आत घरात’ मधलं "तुमच्या इनर्स जितक्या किंमतीला असतात ना..त्यात आम्हाला एक ड्रेस बसवावा लागतो...ओढणीसकट" हा डायलॉग ऐकून एकेकाळी तिला भडभडून आले होतं..
पण..
आता परिस्थिती वेगळी आहे...
पांढरपेशा वर्गात मोडणारे आपण अजूनही ..एक काय ते कॅज्युअल शर्ट घेताना विचार करतो?
नेहमीच असं होतं...आपल्याला आवडणारी गोष्ट खूप महाग म्हणून घ्यायचं टाळलं आपण..
च्यायला आपल्या आवडी-निवडीपण नेमक्या जहागिरदारासारख्या..
पण यावेळी नाही..
शर्ट घ्यायचा निर्णय पक्का झाल्यावरही रात्रभर तिला पूर्वी कोणत्या ईच्छा मारल्या हेच पुन्हा पुन्हा आठवत राहिले..
साऊथ-एक्स्पोमध्ये आवडलेली २५००ची हस्तिदंती पेटी...आपल्याकडे चांदीची पेटी ऑलरेडी आहे म्हणून घेतली नाही..
पण त्या २५०० मध्ये आपण जर्मनचा कोर्स केला..
रॅडोचे घडयाळ आवडले होते..पाच हजाराचे..ती आवड ९००च्या सायझरवर परतवली...आणि २५००चे सुंदर सुंदर कुर्ता सेटस शिवले जे अजूनही सगळ्यांच्या असूयेचा विषय आहेत..
असू देत...
कमी किंमतीत जास्त युटीलिटी...मोटो जरा बाजूला ठेवूयात आपण..
काय करावं???
काहीतरी मनाशी ठरवून ती शांत झोपून गेली...
दुसरया दिवशी स्पायकरच्या पायरया चढताना तिच्या चेहरयावर आदल्या रात्रीच्या द्वंद्वाचा जरही लवलेश नव्हता..
काऊंटरवर विचारणा केली तर काऊंटरपलीकडून उत्तर आले...
"ईट गॉट सोल्ड..मॅम.."
"ओह...इट्स ऑलराईट.."
बाहेर पडल्यावर ती जराशी हसली...ती ऍक्चुअली आनंदली होती..
जो होता है ऑलवेज अच्छे के लिये होता है...
तिला मोकळंढाकळं वाटलं...
शर्ट घेतलं असतं आपण तरी आठवडाभर नुसती टोचणी लागून राहिली असती...
हे खूप बराय...
या हजार रुपयात खूप सारी पुस्तकं घ्यायची ठरवून ती आनंदाने घरची वाट चालू लागली..

सामंत..ओ.हेनरी..आणि माझी हॅल्युसिनेशन्स!!!

लख्ख सूर्यप्रकाशात न्हायलेली स्टडी-रूम अचानक पिच-ब्लॅक होते..आणि मला कुठल्यातरी गर्त्यात सापडल्यासारखे भोवंडायला होते..
वारयाने पडदा उडतोय आणि ७ फ़ूट लांब उभी असताना माझ्या गळ्याभोवती अंमळ घट्टच आवळला जातोय (पडदा फ़क्त ३ फ़ूटच लांब असताना?)..
स्लायडींगच्या आडून मला कोणीतरी डोकावून बघते आहे आणि माझी पाठ वळली रे वळली की ते व्हॉssव करून माझ्या अंगावर येणार आहे..
मला अपचनाचा अजिबातच प्रॉब्लेम नसताना मला सकाळपासून असे भास का होत असावेत??
नो...रियली...
स्टडीमध्ये मी अगदी लाडाने एक सुगरणीचे घरटे लावलेय..त्या घरटयामधून कोणीतरी मुंडी बाहेर काढून ’खिक’ करून खिदळल्याचाही भास झाला मला...
हो...ते भास होते हे नक्की...कारण नंतर ते घरटे मी उलटे-पालटे करून पाहिले तर त्यातून कोणीही बदाक्‌कन कोणीही बाहेर पडले नाही..
Am i going nuts???
Am I HALUCINATING???
दिवसभर माझे हेच उद्योग चालले होते..स्लायडींगच्या मागे दोनदोनदा वाकूनच काय बघ...खिडकीच्या मागे कोणी उभे असेल तर त्याच्या तोंडावर आपटावी म्हणून थाडकन खिडकी उघड..
कधी नव्हे ते सगळे पडदे धुवायला काढून आईचे करवादणे ऐकून घेतले..
शेवटी घरातला असा एकही कोपरा उरला नाही जिकडे मला काही suspicious दिसत नाहीये तेव्हा घराबाहेर पडले..
स्कूटी काढली आणि किक मारली तर ऍक्सलरेटर गर्रकन फ़िरला..
माझे पाय हवेत ..आणि माझ्यासकट स्कूटी १५ फ़ूटापर्यन्त स्किड झाली...
एरवी हे खूप नॉर्मल वाटले असते पण मला मागून कोणीतरी डेफ़िनेटली ढकलले होते..
च्यामारी...कोण ते बघायला गेले तर बिल्डींगमधली सर्वात creepy म्हातारी माझ्याकडे बघून दात विचकत होती...
माझी फ़ातरली...(फ़ाटली+तंतरली)!
रस्ताभर मला सारखं वाटत होतं की सारे माझ्याकडे बळंच टक लावून पाहतायेत..
माझ्याकडे बघून नेहमी हसून हात हलवणारया पोलिसाने सुद्धा आज माझ्याकडे भोकराएवढे डोळे करून वटारून पाहिले..
मला सारखे वाटत होते की गाडी एका बाजूला कलणार आणि डिव्हायडर वर आपटून आपले डोके टरबूजासारखे फ़ुटणार..
माझा बॅलन्स सुटणार आणि मी बाजूच्या दुथडी भरून वाहणारया नाल्यात (’प्रिय’च्या भाषेत ’चहाचं आधण’) जाऊन पडणार..
हे ही नसे थोडके तर स्पीडोमीटरवर एक चतुर येऊन बसला..तो पण च्यामारी बाहेर लोंबणारे डोळे माझ्याकडे लावून बसला...
मी कितीही शूssक केले तरी जाईना..
अचानक मला का target केलेय सगळ्यांनी??
नॉर्मली..चतुर फ़ार भित्रे असतात पण हा चतुर माझा हात निसटता लागला तरी तिकडेच बसून होता..
तेवढ्यात पवार-काकूंच्या पोपटाने पिंजरयाबाहेर मुंडके काढून "भास होतात क्रॉय..??..क्रॉय क्रॉय.."म्हणत फ़र्मास डोळा घातला..
आता मात्र हद्द झाली..
माझी एव्हाना भितीने बोबडी वळायाला सुरुवात झाली होती..
सगळे उपाय हरल्यावर ’बाहेरची’ बाधा झालेला कसा भगताला शरण जातो तसं मी ’प्रिय’ला शरण गेले..
माझ्या अपेक्षेप्रमाणे ’प्रिय’ने मला "काल रात्री काय हाणलेस??" हा प्रश्न न विचारता काहीतरी वेगळेच विचारले...
"काल रात्री काय केले होतेस??"
"काल रात्री मी अम्माच्या (Aka अरूणिमा) घरी होते..आणि तिकडे.."
"तिकडे???"
"ओह येस..."
काल अरूणिमाच्या घरी अरूणिमा आणि माझी पैज लागली होती..पैज जिंकणारयाला अनंत सामंतांचं ’अश्वत्थ’ मिळणार होतं..
४५० रुपये आयते वाचणार म्हणून आधीच वाचलेली पुस्तके पुन्हा वाचण्यात काहीच हरकत नव्हती...फ़क्त ती रात्री वाचल्याने काही फ़रक पडेलसे वाटले नाही मला...
पुस्तकं पण एक से एक होती...
नारायण धारपांचं ’दस्त’, ब्रॅम स्टोकरचं ’ड्रॅकुला’ आणि सर्वात कळस विल्यम ब्लॅटीचं ’द एक्झॉर्सिस्ट’..आणि ती याच क्रमाने वाचायची होती..
’द एक्झॉर्सिस्ट’ दिवसा वाचताना माझी बोबडी वळली होती तर मध्यरात्री माझी काय फ़ाफ़लली असेल??
पण नाही...’अश्वत्थ’साठी काहीही...
९ ते २ मध्ये पुस्तकं खाऊन झाल्यावर पैज जिंकले ही गोष्ट अलाहिदा...चुपचाप जाऊन झोपायचे की नाही??
नाही...किडे कोण करणार??? त्यातून अस्मादिकांच्या अंगात रेहमानी किडा...
अडीच ते चार ’द रिंग’ बघितला..आणि सव्वाचारला आम्ही ढाराढूर पंढरपूर झालो...
"अरे वा...इतके पराक्रम केल्यावर तू हॅल्युसिनेट करणार नाहीतर काय?? ती अम्मा चक्रम आहे झालं..पण तुझी बुद्धी शेण खायला गेली काय गं??"
"असो..असो..पुन्हयांदा नाही होणार.."
’प्रिय’च्या शिव्या खाण्यापेक्षा कबूल करून टाकणे कधीही चांगले..
बरोबर...काल रात्री ’हॉररचा ओव्हरडोस’ झाल्यावर मला भास होणे किती साहजिक होते..
मी हुश्श केले..मग एक आयडीया येऊन मी खाली पवार-काकूंच्या घरी गेले..
पोपटाच्या पिंजरयासमोर जाऊन पोपटाला विचारले..
"माझी चेष्टा करतोस क्रॉय???...क्रॉय..क्रॉय.."
पोपट काहीच बोलला नाही..काय बोलणार???
"ह्यॅट.."म्हणत पोपटाची यथेच्छ हेटाई केली आणि फ़ोन वाजला..
’ए...फ़ोन क्यू नही उठाती बे??’..ची कर्णकर्कश्श रिंगटोन कोकलली...अम्माचा फ़ोन..
तिच्या ’खास’ आवाजात रेकॉर्ड करून घेतलेली ही रिंगटोन...हा फ़ोन ठेवला की ही बदलायची अशी मनाशी नोंद करत मी फ़ोन उचलला..
"अबे सुन ना..."(हॅलो बिलो म्हणायची काही पद्धत नाही बरं अम्माकडे)
"तेरेकोही सुन रही तेरेसे बात करनेसे पहले..तेरे गलेमें कौनसा ऍंप्लिफ़ायर बिठाया ये तो वेंकटगिरीही जाने.."
"हे हे हे"
वेंकटगिरी उर्फ़ वेंकी(B.E Electronics,Indian Air Force) हा अरुणिमाचा उर्फ़ अम्माचा बॉयफ़्रेंड!
"ओ.के...well,girl... नेक्स्ट टाईम तू आयेगी तो तू ’फ़्रॅंकेस्टाईन' पढेगी अगर तुझे मेरा पूरा ’ओ.हेनरी’ का कलेक्शन चाहीये...रखती मै.."
अहाहा...काय पण टेम्पेटेशन!
To Be Or Not To Be...Is that a question???
नॉट ऍट ऑल..I am going for it..
तुम्ही काय केले असतेत??

डेक्कन एक्स्प्रेसमधली ’बंबी’..!

’बंबी’..
ती म्हणजे एक सुरस अशी कथा होती..
आईवेगळ्या ’बंबी’ हरणाच्या कथेवरून तिच्या पप्पाने तिला हे नाव दिले होते...ती पण आईवेगळी होती म्हणून..
पप्पाने हाक मारली की बळंच हरणासारख्या दुडक्या मारत जायचा उद्योग तिने अगदी २०व्या वर्षापर्यंत अव्याहत चालू ठेवला होता..
पप्पा तिला मयंककडे देऊन आईला भेटायला निघून गेला..
दुडक्या उडया मारणं संपलं पण वारा प्यायलेल्या वासरागत हुंदडणं अजून सुरू होतं..
आज ती मयंकबरोबर मुंबईला जाणार होती..
सकाळी सकाळी तिच्याकडे टक्क डोळे उघडून बघणारया फ़ुलांना हॅलो करत ती पोर्चमध्ये आली..
बर्गंडी रंगाच्या होंडा सिटीवरून तिने हळूवार हात फ़िरवला..
ही शेड मिळेपर्य़न्त बंबीने मयूला त्राही भगवान करून सोडले होते..
एकतर मयंक घेणार होता स्कॉर्पियो..
"ट्रक घे त्यापेक्षा...काय ते धूड????अरे..टूरीस्ट कंपनी खोलणार आहेस का??गाडी कशी असावी??कमनीय..घाटदार..."
आणि दुसरया दिवशी पोर्चमध्ये होंडा सिटी उभी...
”शी...काळा रंग???"
"मग??"मयंक एकदम धसकला..
बंबी आता फ़ॉर शुअर गाडीवर इंद्रधनुष्य चितारून मागणार इतपत त्याने मनाची तयारी करून घेतली..
"मला बर्गंडी रंग दे लावून गाडीला"
"बसलाय माझा नाना..बर्गंडी रंग लावून द्यायला...तुझं काहीतरी तर्कटच असतं हा बंबी..."
"तू तर शोधायच्या आधीच हाय खालीस मयू??"
रात्रभर डोक्याशी भुणभुण लावून घेण्यापेक्षा मयूने शरणचिठ्ठी दिली आणि दुसरया दिवशी बंबी आणि गाडी दोघांना डिझायनर कडे नेऊन सोडले..
मग तो रंग मिळेपर्यन्त बंबीने डिझायनरचे डोके खाल्ले होते...
अशी सुरस पार्श्वभूमी असणारी ही होंडा सिटी बंबीला मनापासून प्रिय होती...
बेसिकली मयंककडून ह्ट्ट करून घेतलेली कुठलीही गोष्ट तिला सारखीच प्रिय होती..
बंबी काचेला नाक लावून बाहेर बघत असते..
मखमली रस्ते, त्यावरून सुळ्ळकन पळणारी मोटार, आजूबाजूला दाट झाडी...बंबीला टाळ्या पिटाव्याशा वाटत होत्या..पण मयंकला दात काढायला कारण मिळालं असतं उगीच!
"हुं.." नाकाचा शेंडा उडवत ती उगीचच फ़णकारली..
"मयंक....गाडीच्या टपावर बसून प्रवास करायला काय मज्जा येईल ना?"
"मला एक गोष्ट सांग बंबी...इतक्या भन्नाट कल्पना तुला येतात कुठून??...च्यायला तुला बघून मला जाम कॉंप्लेक्स येतो.."
"मागच्या वेळी तुला डिक्कीत बसून प्रवास करायचा होता...तू केलास पण.. i just shudder to think whether i would have done the same if i felt so..एक्स्प्रेस हाय-वे वर त्या दिवशी सगळ्यांना फ़ुकट करमणूक मिळाली..तू खरंच मॅडचॅप आहेस गं...गप्प बस इकडे"
"बरं..टपावर बसून प्रवास करायचा नाही इज एक्वल टू टपरीवर चहा प्यायचा नाही इज एक्वल टू गाडीला मागे टाकल्यावर त्यांना ट्वीक ट्वीक करायचे नाही इज इक्वल टू.."
बंबीने बे कं बे च्या आवेशात म्हणायला सुरुवात केली..
"पाठांतर चांगलंय तुझं.."
एकमेकांवर हसत, मजेत ती दोघं चालली होती..
"मयू...डायलॉग मारू??"
"मारा...मी नाही बोललो तर मुकाट बसशील तर ती तू कसली...बोला.."
"ही ही...मरण यावं ते असंच...ही ही...बर्गंडी रंगाच्या होंडा सिटीत बसलेल्या मयंक नावाच्या सर्वात भित्र्या प्राण्याच्या बाजूला बसून यावं...ही ही ही"
आणि जीभ बाहेर काढून मेल्याचं नाटक करत ती मागे सीटवर रेलली...
"बास्स...भावना व्यवस्थित पोहोचल्या..उठा आता"
पण बंबी उठत नाही..
"बंबी...चेष्टा पुरे...उठ..!"
.
.
.
.
.
.
’अगं ए..उठ...कल्याण येतंय!"
अंगावर कोणीतरी वस्सकन ओरडले तेव्हा तिला जाग आली..
तापट चेहरा, लालबुंद डोळे...
"अरे मयू..तुला काय झालं??"ती अर्धवट झोपेत विचारती झाली..
"चला आता..नाटकं पुरेत...वैतागवाडी नुसती"
आणि बघता बघता तिला ओळख पटली...अरे..हे तर आपले अर्धांग!
डेक्कन एक्स्प्रेसचा कलकलाट..जड बॅगने भरून आलेले खांदे...सगळ्यांच्या घामाचा दर्प हवेत पसरलेला..अर्ध शर्ट आत,बनियन बाहेर डोकावतोय अशा अवतारातला साक्षात नवरा समोर..
ती लख्ख जागी झाली..
बंबी आणि मयूला "सी यू नेक्स्ट टाईम" म्हणत अलवार तिने मनाच्या सांदीकपारीत बंदीस्त केलं..
पटकन विटक्या साडीचा पदर खोचला..भरभरीत केसांचा बुचडा बांधला आणि किरकिरणारया पोराला कडेवर घेतले..
आणि तोंडभर हसून म्हणाली..."चला.."
बाजूला सिग्नल लागलेल्या डेक्कन क्वीनला ट्वीक ट्वीक करायचा मोह गिळून डेक्कन एक्स्प्रेसमधली बंबी गर्दीतून वाट काढू लागली..