सामंत..ओ.हेनरी..आणि माझी हॅल्युसिनेशन्स!!!

लख्ख सूर्यप्रकाशात न्हायलेली स्टडी-रूम अचानक पिच-ब्लॅक होते..आणि मला कुठल्यातरी गर्त्यात सापडल्यासारखे भोवंडायला होते..
वारयाने पडदा उडतोय आणि ७ फ़ूट लांब उभी असताना माझ्या गळ्याभोवती अंमळ घट्टच आवळला जातोय (पडदा फ़क्त ३ फ़ूटच लांब असताना?)..
स्लायडींगच्या आडून मला कोणीतरी डोकावून बघते आहे आणि माझी पाठ वळली रे वळली की ते व्हॉssव करून माझ्या अंगावर येणार आहे..
मला अपचनाचा अजिबातच प्रॉब्लेम नसताना मला सकाळपासून असे भास का होत असावेत??
नो...रियली...
स्टडीमध्ये मी अगदी लाडाने एक सुगरणीचे घरटे लावलेय..त्या घरटयामधून कोणीतरी मुंडी बाहेर काढून ’खिक’ करून खिदळल्याचाही भास झाला मला...
हो...ते भास होते हे नक्की...कारण नंतर ते घरटे मी उलटे-पालटे करून पाहिले तर त्यातून कोणीही बदाक्‌कन कोणीही बाहेर पडले नाही..
Am i going nuts???
Am I HALUCINATING???
दिवसभर माझे हेच उद्योग चालले होते..स्लायडींगच्या मागे दोनदोनदा वाकूनच काय बघ...खिडकीच्या मागे कोणी उभे असेल तर त्याच्या तोंडावर आपटावी म्हणून थाडकन खिडकी उघड..
कधी नव्हे ते सगळे पडदे धुवायला काढून आईचे करवादणे ऐकून घेतले..
शेवटी घरातला असा एकही कोपरा उरला नाही जिकडे मला काही suspicious दिसत नाहीये तेव्हा घराबाहेर पडले..
स्कूटी काढली आणि किक मारली तर ऍक्सलरेटर गर्रकन फ़िरला..
माझे पाय हवेत ..आणि माझ्यासकट स्कूटी १५ फ़ूटापर्यन्त स्किड झाली...
एरवी हे खूप नॉर्मल वाटले असते पण मला मागून कोणीतरी डेफ़िनेटली ढकलले होते..
च्यामारी...कोण ते बघायला गेले तर बिल्डींगमधली सर्वात creepy म्हातारी माझ्याकडे बघून दात विचकत होती...
माझी फ़ातरली...(फ़ाटली+तंतरली)!
रस्ताभर मला सारखं वाटत होतं की सारे माझ्याकडे बळंच टक लावून पाहतायेत..
माझ्याकडे बघून नेहमी हसून हात हलवणारया पोलिसाने सुद्धा आज माझ्याकडे भोकराएवढे डोळे करून वटारून पाहिले..
मला सारखे वाटत होते की गाडी एका बाजूला कलणार आणि डिव्हायडर वर आपटून आपले डोके टरबूजासारखे फ़ुटणार..
माझा बॅलन्स सुटणार आणि मी बाजूच्या दुथडी भरून वाहणारया नाल्यात (’प्रिय’च्या भाषेत ’चहाचं आधण’) जाऊन पडणार..
हे ही नसे थोडके तर स्पीडोमीटरवर एक चतुर येऊन बसला..तो पण च्यामारी बाहेर लोंबणारे डोळे माझ्याकडे लावून बसला...
मी कितीही शूssक केले तरी जाईना..
अचानक मला का target केलेय सगळ्यांनी??
नॉर्मली..चतुर फ़ार भित्रे असतात पण हा चतुर माझा हात निसटता लागला तरी तिकडेच बसून होता..
तेवढ्यात पवार-काकूंच्या पोपटाने पिंजरयाबाहेर मुंडके काढून "भास होतात क्रॉय..??..क्रॉय क्रॉय.."म्हणत फ़र्मास डोळा घातला..
आता मात्र हद्द झाली..
माझी एव्हाना भितीने बोबडी वळायाला सुरुवात झाली होती..
सगळे उपाय हरल्यावर ’बाहेरची’ बाधा झालेला कसा भगताला शरण जातो तसं मी ’प्रिय’ला शरण गेले..
माझ्या अपेक्षेप्रमाणे ’प्रिय’ने मला "काल रात्री काय हाणलेस??" हा प्रश्न न विचारता काहीतरी वेगळेच विचारले...
"काल रात्री काय केले होतेस??"
"काल रात्री मी अम्माच्या (Aka अरूणिमा) घरी होते..आणि तिकडे.."
"तिकडे???"
"ओह येस..."
काल अरूणिमाच्या घरी अरूणिमा आणि माझी पैज लागली होती..पैज जिंकणारयाला अनंत सामंतांचं ’अश्वत्थ’ मिळणार होतं..
४५० रुपये आयते वाचणार म्हणून आधीच वाचलेली पुस्तके पुन्हा वाचण्यात काहीच हरकत नव्हती...फ़क्त ती रात्री वाचल्याने काही फ़रक पडेलसे वाटले नाही मला...
पुस्तकं पण एक से एक होती...
नारायण धारपांचं ’दस्त’, ब्रॅम स्टोकरचं ’ड्रॅकुला’ आणि सर्वात कळस विल्यम ब्लॅटीचं ’द एक्झॉर्सिस्ट’..आणि ती याच क्रमाने वाचायची होती..
’द एक्झॉर्सिस्ट’ दिवसा वाचताना माझी बोबडी वळली होती तर मध्यरात्री माझी काय फ़ाफ़लली असेल??
पण नाही...’अश्वत्थ’साठी काहीही...
९ ते २ मध्ये पुस्तकं खाऊन झाल्यावर पैज जिंकले ही गोष्ट अलाहिदा...चुपचाप जाऊन झोपायचे की नाही??
नाही...किडे कोण करणार??? त्यातून अस्मादिकांच्या अंगात रेहमानी किडा...
अडीच ते चार ’द रिंग’ बघितला..आणि सव्वाचारला आम्ही ढाराढूर पंढरपूर झालो...
"अरे वा...इतके पराक्रम केल्यावर तू हॅल्युसिनेट करणार नाहीतर काय?? ती अम्मा चक्रम आहे झालं..पण तुझी बुद्धी शेण खायला गेली काय गं??"
"असो..असो..पुन्हयांदा नाही होणार.."
’प्रिय’च्या शिव्या खाण्यापेक्षा कबूल करून टाकणे कधीही चांगले..
बरोबर...काल रात्री ’हॉररचा ओव्हरडोस’ झाल्यावर मला भास होणे किती साहजिक होते..
मी हुश्श केले..मग एक आयडीया येऊन मी खाली पवार-काकूंच्या घरी गेले..
पोपटाच्या पिंजरयासमोर जाऊन पोपटाला विचारले..
"माझी चेष्टा करतोस क्रॉय???...क्रॉय..क्रॉय.."
पोपट काहीच बोलला नाही..काय बोलणार???
"ह्यॅट.."म्हणत पोपटाची यथेच्छ हेटाई केली आणि फ़ोन वाजला..
’ए...फ़ोन क्यू नही उठाती बे??’..ची कर्णकर्कश्श रिंगटोन कोकलली...अम्माचा फ़ोन..
तिच्या ’खास’ आवाजात रेकॉर्ड करून घेतलेली ही रिंगटोन...हा फ़ोन ठेवला की ही बदलायची अशी मनाशी नोंद करत मी फ़ोन उचलला..
"अबे सुन ना..."(हॅलो बिलो म्हणायची काही पद्धत नाही बरं अम्माकडे)
"तेरेकोही सुन रही तेरेसे बात करनेसे पहले..तेरे गलेमें कौनसा ऍंप्लिफ़ायर बिठाया ये तो वेंकटगिरीही जाने.."
"हे हे हे"
वेंकटगिरी उर्फ़ वेंकी(B.E Electronics,Indian Air Force) हा अरुणिमाचा उर्फ़ अम्माचा बॉयफ़्रेंड!
"ओ.के...well,girl... नेक्स्ट टाईम तू आयेगी तो तू ’फ़्रॅंकेस्टाईन' पढेगी अगर तुझे मेरा पूरा ’ओ.हेनरी’ का कलेक्शन चाहीये...रखती मै.."
अहाहा...काय पण टेम्पेटेशन!
To Be Or Not To Be...Is that a question???
नॉट ऍट ऑल..I am going for it..
तुम्ही काय केले असतेत??