जागेपणीच्या कविता-नंबर १

२८ मार्च.रात्रीचे ३-११
मी भुतासारखी टक्क जागी आहे. गाढ झोपेतून फ़ोन करून उठवल्याबद्दल, थँक्स टू दिमीत्री, ऍलन, निषाद ऑर व्हॉटेव्हर..तुम्हाला आवडेल ते नाव घ्या. जांभई आणि उचकी आली तशी ही नावं आठवली म्हणून लिहीली.
तर जागीच आहे तर बराहा खोललं आणि खरडलं काहीतरी.
ही कविता तरी आहे का नाही शंकाच आहे. पण तरीही...
नाव मात्र रोखठोक..जागेपणीच्या कविता-नंबर १

तिने त्याला दुरून पाहिले होते.
प्रथमदर्शी एकच भावना.
बेरड, बेरकी.
कायम लोकोपवादाने वेढलेला.
अहंमन्य नक्की कशासारखा
काही कळले नाही तिला,
तिने बघितले इतरांना
त्याच्या नुसत्या असण्याने आक्रसून जाताना

काहीतरी ओळखीचे वाटले तिला.
ती त्याच्या दिशेने चालायला लागली.

तर..
’मी कसा वाईट’,
’माझ्यापासून दूर व्हा’
हा भिववणारा आवेश,
जवळ कोणी येऊ नये म्हणून
परजलेली अस्त्रे..शब्दांची.
कसली इंटुक माणसं तुम्ही
करत केलेला प्रच्छन्न उपहास
कूट प्रश्नासारखं स्वत:ला
अधिकाधिक अवघड भासवत.

काहीतरी ओळखीचे आहे खासच..तीव्र भावना.
ती आणखी जवळ गेली.
अगदी हाताच्या अंतरावर राहिला तो..

दिसले..
स्वत:ला कैद करत लावून घेतलेले कित्येक दरवाजे,
त्यांच्या कपारयांतून डोकावणारी स्वप्नं,
फ़िरून पुन्हा त्यांना दडवताना कसनुसा होणारा जीव,
’काही हललेच नाही आत’ करत चेहरा कोरा ठेवयची धडपड,
गर्दीत जपलेलं एकटेपण..कधी भिववणारं,
स्वत:शीच चाललेली भांडणं,
जगरहाटीत स्वत:ला बसवण्याच्या प्रयत्नात
खुडलेले काही लसलशीत कोंब,
गतायुष्याचे कापून टाकलेले दोर.
तरीही कुठेतरी जपलेलं पोरपण.
कधी दाटून येणारी काजळी
नंतर एक गझल, दारू आणि पुस्तक!!

निकट जाऊन पोहोचली त्याच्या
अन तिला दिसले काही
मग ती नुसतीच हासली..
तिला कळून चुकले तिला काय ओळखीचे वाटले..


कारण तिला त्याच्यात तिचेच प्रतिबिंब दिसले.

- श्रद्धा

.......

थँक्स दिमीत्री, ऍलन, निषाद ऑर व्हॉटेव्हर!

(Disclaimer- ब्लॉगवरच्या कविता ह्या माझ्या असून त्या ’कोणाविषयी’ नाहीत. कोणाचा तसा समज झाल्यास विचारून खात्री करून घेण्याचा चोंबडेपणा करू नये)

’पुरुष’मय स्वप्न!

फ़ार फ़ार वर्षांपूर्वी माझं आणि विनीचं एक स्वप्न होतं.
एक महाल ओनरशिप मध्ये घ्यायचा.
एकदम घियासुद्दीन बाल्बनच्या काळात आल्यासारखं वाटेल असा तो सजवायचा.
आणि सर्वात रम्य कल्पना...सगळे सेवक पुरुष ठेवायचे च्यामायला!
'पुरुष होऊ घातलेले मुलगे' नाहीत, 'मुलगे-पुरुष' नाहीत की पूर्ण मुलगे नहीत तर..पूर्ण पुरुष!
पूर्ण पुरुषांमध्ये ’वरण-भात’ कॅटॅगिरी ला अपात्र ठरवायचं.
रिक्रूट्मेंट ड्राईव्ह ठेवायची.
मऊसूत, कंपासने आखून घ्यावं इतक्या गोल पोळ्या करणारा, कपडे धुणारा, एकही सुरकुती न ठेवता कपडे झटकून वाळत घालणारा, गाद्या घालणारा, चिकन-मॅगी करून हाताशी आणुन देणारा, आम्ही दत्तक घेतलेली मुलं सांभाळणारा.
लोणचं-मुरांबे भरून ठेवणारा, पापड-सांडगे घालणारा ऍड-हॉक बेसिस वर!
डयुटी अवर्स फ़िक्स नाहीत पण फ़ायनान्शियल आणि जॉब सिक्युरिटी ची हमी द्यायची.
मी मदिरापान करून टुन्न झाले आणि मला कोणाशी दोन हात करावेसे वाटले तर त्यासाठी हाय पॅकेजची एक क्रिटीकल पोस्ट ठेवायची.
सगळ्यांना महालात चालवायला बुलेट्स द्यायच्या.
म्हणजे ’कोण आहे रे तिथे?’ असं म्हणून टाळी वाजवली की बुलेटचं ते सेक्साट फ़ायरींग घुमवत एक सेवक बुलेट दामटवत येणार, एकदम स्टड सारखा बुलेट मेनस्टॅंड ला लावणार आणि माझी फ़र्माईश पुरी करणार.
सर्व सेवकांमध्ये ’बुलेट ३५०’ असलेला, ५-९ वगैरे उंची व तेव्हढाच रूंद असलेला, मिडनाईट ब्लू चेक्सचं शर्ट घालून शर्टाचे हात दुमडलेला, फ़िकट निळी डेनिम आणि हातात टॅग ह्युअरचं चामडयाचा पटटा असलेलं घडयाळ घातलेला, दणदणीत मिशी असलेला, भारी ब्लॉग वगैरे लिहीत असलेला सेवक म्हणजे माझ्या मर्जीतला..पटट-दास!
विनीचं थोडयाफ़ार फ़रकाने असंच. पण तिला ती गिळगिळीत ’थंडरबर्ड’ आवडायची.

------------------------


परवा विनीचं लग्न झालं.
तिच्या नवरयाला मिशी नव्हती का त्याच्याकडे ’थंडरबर्ड’ पण नव्ह्ती. बुलेट हातात जरी घेतली तरी कोलमडुन पडेल असं प्रकरण होतं ते. थोडक्यात तो ’पुरुष होऊ घातलेला मुलगा’ होता.
स्कूटरवर बसून जाम अवघडायला होतं म्हणाली.
मी तिला माझा जीव की प्राण असलेलं, एके काळच्या बॉयफ़्रेंडने कुठेकुठे लटपटी करून लाडाने आणून दिलेलं (ईश्वर त्याच्या आत्म्यास शांती देवो!) बुलेट ३५० चं अशक्य सीडक्टीव पोस्टर दिलं आहेरात. घळाघळा रडली बिचारी!
आई गं..
अब मेरा क्या होगा कालिया?
 
Designed by Lena