पेन? वेदना? खरंच की. आपल्याला वेदना होत असणारच पण कुठे?
कुठे?
तिने गाल, घसा, छाती चाचपून बघितली.
घशात खूप काहीतरी दाटून येतं ते थ्रोट इन्फेक्शन नसावं, वेड्या पेशंट्सना शॉक द्यायला लावतात तिथे सगळं दुखरं दुखरं झालंय, विचार दाटसर वाटणासारखे घर्र घर्र फ़िरतायेत. त्याला वेदना म्हणतात? ’विद’ म्हणजे जाणून घेणे या धातूपासून वेदना बनलाय, थॅंक्स टू यू सातर्डेकर मास्तर! २० वर्षांनीही मला हे आठवतंय, नो डाऊट तुम्ही ग्रेट आहात. गेल्या शनिवारी रात्री दहा वाजून सात मिनिटांनी सत्तू दार आपटून गेला तेव्हापासून ते आजच्या बारा वाजून पंचेचाळीस मिनिटांपर्यंत काय जाणून घेतलं आपण? तो "जा गं! तुझ्याशिवाय काही फरक पडत नाही मला" म्हणाला तेव्हा आपल्याला आणि आपण "बरं झालं पिडा गेली!" असं तळतळून बोललो तेव्हा त्याला, काय कळायचं ते कळलेलं असणारच.
तोच तो अश्मयुगीन झगडा.
मी कायम त्याचा विचार केला आणि तो मुळीसुद्धा माझा विचार करत नाही. आपण ज्या माणसांचा कायम विचार करतो ती माणसं आपला इन फॅक्ट किती कमी विचार करतात. असं नेहमीच का होतं? फक्त माझ्याच बाबतीत होतं की खूप जणांच्या?
तिला यावर कोणाशी तरी बोलायला हवंय. कोणाशी पण?
हं हं हं...
सत्तू बसायचा त्या खुर्चीला मध्यभागी ठेऊन हलकेच गुणगुणत खोलीत फिरायला लागली.
मौ मौ अंग तुझं
उन्हात सारखं जाऊ नये
ट्रेक करु नै
तू हे करायचं नै
हे घालायचं नै
असं चालायचं नै
असं बघायचं नै
हं हं हं
लाइफ वाझ लाइक अ ड्रेअरी स्लिपरी जेल
लाइक अ मंडुक इन अ शॅबी मॉसी वेल
ती बद्द आवाजात गातच होती.झिनी तिच्याकडच्या चावीने दरवाजा उघडून आत आली आणि गाणाऱ्या निरुला बघून तशीच परत फिरली.
ही घे दोरी, घाल तुझ्या गळ्यात
नाच चल. ह्याईक sss
टांग टिंग टिंगाक.. टांग टिंग टिंगाक.. टांग टिंग टिंगाक टुंsss..
आपण नाचलोच...नाही का?
Warum ? का?
ती बंधनं अचानक हवीहवीशी वाटली होती. का नाही ती जोखडं तेव्हाच भिरकावून लावली?
Warum nisht? का नाही?
ती आरशाकडे न समजलेपणाने बघतेय. आता या आरशाकडे बघून स्वत:ची नव्याने ओळख करुन घेतली पाहिजे. ही मीच बरं. सत्तूशिवायची. निरुतून सत्तू वजा जाता उरतं काय? निरु उणे सत्तू शून्य मुळीच नाही.
आपली प्रतिबिंब या आरशात अडकत असतील? ती प्रतिबिंब एकत्र करुन एखादी सीडी करता येईल का? माझ्या चुका पुराव्याने शाबित करायचा सत्तूला फार सोस, आणि त्या चुकांची शिक्षा मन नाहीतर शरीर दुखवणारी. स्लीव्हलेस टॉप घातल्याची शिक्षा दंडावर नखांनी जखमा करुन, वारंवार त्या खरवडत राहून. निरुने दंडाच्या आतला भाग कुरवाळला, जखमा अद्याप ओलसर होत्या, कॉटनच्या कुर्त्याला चिकटत होत्या. टॅटू करुन घ्यायचा नुसता विचार बोलून दाखवला तर वाढदिवसाचा संपूर्ण दिवस तमाशे करत स्पॉइल करुन. नंतर नंतर तमाशे नकोत म्हणून खूप गोष्टी टाळल्याच आपण, "चलता है" म्हणत राहिलो, "मी हे केलं नाही तर बरंच" अशी स्वत:ची समजूत घालायला शिकलो. तो सांगतोय ते करण्यात आपलं भलंच आहे किंवा त्यातून काही चांगलंच निष्पन्न होणार आहे, आपल्याला ते आवडून घ्यावंच लागेल असं म्हणत आपलं केलंसुद्धा. या सीडीने सत्तू कसाकसा आणि कुठे चुकला हे पुराव्याने दाखवता आलं तर? त्याच्याकडेही मी कशी चुकले हे दाखवणारा आरसा असेल तर?
निरुबाई! एका पुरुषापायी असं पोचे आलेल्या बाहुलीसारखं चुरमडत जाणं शोभतं का तुम्हाला?
आपण कायम एकाच माणसाशी बांधून घेतो. त्याला काय आवडतं, काय नाही आवडत, त्याचे वीकनेस, त्याचे टर्न ऑन्स, टर्न ऑफ्स. आपल्याशी संबंधित प्रत्येक गोष्टीला त्याचेच संदर्भ चिकटवल्यासारखे होतात. आणि मग जेव्हा तो माणूसच राहत नही तेव्हा एकप्रकारचा व्हॉइड, पोकळी येते आपल्या आयुष्यात, मग तो व्हॉइड करीयर, पैसा, एस्थेटीक्सने भरायला बघतो आपण.
तिने मनातल्या मनात मेंढ्या मोजायला सुरुवात केली.
एक मेंढी आली..कुंपणावरून पलीकडे गेली
दुसरी आली..तिला सत्तूचा चेहरा होता.
अं?
?
निरुने डोळे उघडले, फडफडवले, तोंड वाकडं केलं आणि पुन्हा डोळे गच्च मिटले.
तिसरी मेंढी आली..तिचं नाक लांबलचक, केस खरबरीत, वेडेवाकडे..सत्तूसारखेच.
चौथी मेंढी आलीच नाही..आला तो सत्तूच.
श्शूsssssssssssssss पुरे! नाकावर तर्जनी दाबून वैतागत स्वत:लाच म्हटलं
छे! मेंढ्या पण काही कामाच्या नाहीत.
याआधीचे: उत्तररात्र-१ । उत्तररात्र-२ । उत्तररात्र-३ | उत्तररात्र-४ | उत्तररात्र-५ | उत्तररात्र-६ | उत्तररात्र-७