तिथेही भारतीय वेळेने निराशा केली नाही...
४-३० चं नाटक ४-५० ला सुरु झालं...
पहिली २-३ मिनीट्स निखिल रत्नपारखीचे संवाद ऐकूच येत नव्हते...तांत्रिक गडबड असावी बहुतेक...नंतर सर्व सुरळीत चालू झाले...
नाटक नवखं असल्यामुळे की काय दोन प्रवेशाच्या मध्ये जो रंगमंच व्यवस्थेसाठी ब्लॅक-आऊट होतो तो या नाटकात नव्हताच मुळी...
मंद निळ्या प्रकाशात माणसं येऊन काय काय कुठे ठेवत होती ..हे सगळं लख्ख कळत होतं...
जरा खटकण्याजोगीच बाब होती...पण नाटक इतके फ़ंडू आहे की या सर्वांकडे काणाडोळा केला तरी हरकत नसावी..
कोणत्यातरी कॉस्मेटीक कंपनीत मॅनेजर पदाला असणारया ’निनाद भागवत’ नामक एका बॅचेलर तरूणाची आणि एका Advertising एजन्सीची मालकीण असणारया स्मिता जोशी नामक एका तिशीच्या तरूणीची ही कथा...
पूर्ण कथानक निनाद, स्मिता आणि त्या दोघांचे 'Alter Egos' ज्यांना आपण अंतर्मने म्हणू शकतो अशा चौकडीभोवती फ़िरते..
निनादच्या कंपनीच्या जाहीरातीची कंत्राटं स्मिताची कंपनी घेत असते..या तद्दन प्रोफ़ेशनल नात्यामधून निनाद तिच्याकडे ओढला जातो..तिला पटवण्याकरता आणि नंतर घायकुतीला येऊन तिला प्रोपोज करण्यासाठी तो नाना शक्कली लढवतो...आणि त्याला अपेक्षित नसलेल्या पद्धतीने स्मिताच्या वागण्यामुळे प्रत्येक वेळेस तोंडघशी पडतो..
या सर्व नाट्यमय प्रसंगात दोघांचीही मने (आनंद इंगळे आणि मुक्ता बर्वे)त्यांच्या आसपास वावरत असतात..जे काही चाललेय ते कधी त्रयथपणे पाहतात तर कधी हस्तक्षेपही करतात..
पण...
स्मिताला पटवण्याच्या आणखी एका प्लॅनचा बोरया वाजल्यानंतर दोघांचीही मने एकमेकांच्या प्रेमात पडतात आणि मग स्मिता-निनादला एकत्र आणण्याचा प्रयत्न करतात..
मग आहे थोडासा अट्टाहास,संशय आणि भविष्याचा अतिविचार यातून उद्भवणारा भावनिक हलकल्लोळ आणि गोड शेवट...अर्थातच..!!!
किरण पोत्रेकरांनी हेच नाटक पूर्वी मंगेश कदम,सारिका निलाटकर,मीरा वेलणकर, आणि हृषिकेष जोशी या कलाकारांना बरोबर घेऊन केले होते..पण आताची स्टारकास्ट तगडी आहे आणि फ़्रेश पण वाटते..
निखिल रत्नपारखीच्या मनाचं काम आनंद इंगळेने करणे म्हणजे जरा ’भव्य’ अल्टर इगोचा फ़ील येतो....आणि स्मिताच्या साईडने तेच काम मुक्ता बर्वेने करणं म्हणजे 'zipped' इफ़ेक्ट वाटतो!!
दोघांची मनं एकमेकांच्या प्रेमात पडेपर्यन्त शृजा-मुक्ता आणि निखिल-आनंद याची वेशभूषा सारखी दाखवली आहे जेणेकरून ते याच माणसांचे ’ आहेत याची प्रचिती यावी..
पण दोघांची मने आपल्या मुख्य व्यक्तिमत्वाच्या अपरोक्ष एकमेकांच्या प्रेमात पडतात तेव्हा मात्र त्यांची वेशभूषा वेगळी दाखवली आहे ज्यामुळे त्यांचं स्वतंत्र अस्तित्व ध्यानात येतं..
’नितीन’नामक पात्राने तर ज्याम भाव खाल्लाये...स्मिताचा मित्र असणारं हे पात्र रंगमंचावर कधीच येत नाही पण त्याचा अदृश्य वावर स्मिता आणि निनाद यांच्यामध्ये कायम असतो...निनाद तर याच्यावर इतका खार खाऊन असतो की त्यानंतर तो प्रत्येक ’क्षुल्लक’ माणसाला नितीन म्हणून हाक मारणे सुरु करतो..
रंगमंच योजना..अशोक पत्कींचं संगीत ..सगळ्याच बाजू उजव्या आहेत...सर्वात उजवी बाजू अभिनयाची..
अख्खं नाटक निखिल रत्नपारखीने खाल्लय..नि:संशय!!
अतिशय गोंडस चेहरा आणि भोकरासारखे डोळे असणारया इतक्या क्युट माणसाला कोणतीही मुलगी नाकारूच शकत नाही याची खात्री प्रेक्षकाला पटल्यामुळे की काय शेवट आधीपासूनच माहित असतो..
निनादची ’प्लॅनिंग’वरची भक्ती, प्लॅन बाराच्या भावात गेलेला पाहून पडलेला चेहरा,शब्दांच्या कोलांट्याउडया मारताना बेरकी असल्याचा आणलेला आविर्भाव, स्मिताशी बोलताना मुद्द्यावर येताना होणारी प्रचंड घालमेल..निखिल सहीसही दाखवतो..आणि म्हणूनच स्मिता नंतर म्हणते त्याप्रमाणे त्याच्या खोटेपणाने, थापा मारण्याने राग येत नाही उलट गम्मतच वाटते..आणि म्हणूनच आपल्यालाही ते आवडून जाते...
कोणी ’कथा-सरिता’ मधली ’व्यंकूची शिकवणी’ ही कथा बघितली आहे का???
त्यातल्या व्यंकूच्या मास्तराचे काम करणारा निखिल रत्नपारखी असाच 'Lovable' वाटला होता..
दारू पिऊन ’टुन्न’ होऊन बोलण्याच्या प्रसंगात तर प्रचंड धमाल आहे..पण ती नाटकातच बघण्यात मजा आहे..
आनंद इंगळे ’माकडाच्या हाती शॅंपेन’ मधून उचलून ’लव्हस्टोरी’मध्ये घातल्यासारखा वाटतो...
तीच विनोदाची ढब...तशीच बॉडी लॅंग्वेज...तेच टाळ्या मिळवून जाणारं शेळपट हसू...हशा खेचणारा तोच आक्रस्ताळेपणा...
कंटाळा येत नाही पण आनंद इंगळेसारख्या खूप सारे पोटेन्शियल असणारया अभिनेत्याने त्याच त्याच भूमिका सारख्या सारख्या केल्या तर कंटाळा नक्कीच येईल..
शृजा प्रभुदेसाईचं काम मी प्रथमच पाहतेय...फ़टकळ, नाचरी, थोडीशी चक्रम स्मिता तिने व्यवस्थित उभी केलीये..तिच्या तोंडी असलेली एका स्त्रीसाठी मल्टीपल नवरे ही फ़िलॉसॉफ़ी ऐकून पुराणमतवाद्यांना झीट येण्याची शक्यता नाकारता येत नाही...तब्येतीने घेतल्यास ते एवढे हानीकारक नाही..
मुक्ता बर्वे...मला वाटले होते तेवढा हा तगडा रोल नाहीये...
मुक्ता बर्वेचा वावर नेहमीप्रमाणेच सहज आहे...मुक्त आहे...ती दिसलीये पण छान!!
पण तिच्यातली आणि आनंद इंगळे मधली जवळीक, घट्ट मिठी प्रेक्षकाला कितपत पचेल कुणास ठाऊक??
तसं पाहिलं तर मुक्ता बर्वे आणि आनंद इंगळे ह्यांना ’कपल’ म्हणून पाहणे मला जरा पचलेच नाही पण ठिकाय...
नाटक पाहताना माझ्या शेजारच्या आज्जी आजोबांना कोपरयाने ढोसत होत्या...त्यावरून नाटक नावालाच किती जागतेय याचा प्रत्यय यावा..
अशी ही थोडीशी दृश्य..थोडीशी अदृश्य...थोडी कॉमन...थोडीशी अनकॉमन लव्हस्टोरी!!!
’सुयोग’ प्रकाशित.. डॉ. विवेक बेले लिखित.. किरण पोत्रेकर दिग्दर्शित दोन अंकी धमाल नाटक ’लव्हस्टोरी’!!!
